ΠαραγωγέςΟμάδαΔημοσιεύματα: Δελτία Τύπου : Εργαστήριο – Επικοινωνία

 

 

 

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

για την εκκίνηση λειτουργίας του Εργαστηρίου Θεατρικής Εκπαίδευσης

 

 

 

 

Η τέχνη δεν δύναται να είναι χρήσιμη στον άνθρωπο ή στην κοινωνία, αν δεν έχει στόχο την πράξη. Και η πράξη καλύπτει ένα ευρύ φάσμα από το ψωμί και την πολιτική ως την ίδια μας την ύπαρξη.

 Ενας άλλος κόσμος

Πήτερ Μπρούκ

Πλαίσιο κειμένου: Το Εργαστήρι Θεατρικής Αγωγής ξεκίνησε τον πρώτο κύκλο σπουδών του τον Οκτώβριο του1999
Δίδαξαν σε αυτό, στην κανονική περίοδο, σε σεμινάρια και σε συμπόσια οι:
 Σοφία Καρακάντζα
 Λάκης Καραλής
 Ισαβέλλα Μαρτζοπούλου
 Πέτρος Μαρτινίδης
 Βέρνερ Μίλλερ
 Φάικε Μπόσμα – Χενκ βαν Λούνεν
 Φούλης Μπουντούρογλου
 Ρίτσαρντ Νιοτσίμ
 Άρης Ρέτσος
 Λούντβιχ Φλάσσεν
 Κίνηση
 Γκρέγκορ Βέμπερ
 Κώστας Γεράρδος
 Μουσική
 Αλέκος Παπαδόπουλος

            H τοπική αυτοδιοίκηση διαθέτει εκείνο το ιδεώδες μέγεθος που απαιτείται για να στεγάσει και να διασφαλίσει την εκπαίδευση καλλιτεχνών σε όλους τους τομείς της τέχνης, ενώ παράλληλα διαμέσου των πολιτιστικών θεσμών της μπορεί να παρέμβει στο επίπεδο της δημιουργικότητας με στόχο τη διαμόρφωση κοινού-αποδέκτη των καλλιτεχνικών προϊόντων της.

            Αποτελεί ευτυχή συγκυρία για το Δήμο της Σταυρούπολης τόσο η διασταύρωση των πολιτιστικών της θεσμών με το αντίστοιχο αίτημα των πολιτών της όσο και η σύμπτωση της εκπεφρασμένης πολιτικής πρόθεσης με το αντίστοιχο κατά τομέα (θέατρο, μουσική, φωτογραφία, video και εικαστικά) καλλιτεχνικό όραμα των ανθρώπων που έχουν αναλάβει την υλοποίησή της. Η αντικειμενική προϋπόθεση της πολιτιστικής υποδομής είναι γεγονός. Από την ύπαρξη του Δημοτικού Θεάτρου μέχρι και του αναπλασμένου πρώην βιομηχανικού χώρου του Καπνομάγαζου. Ο φάκελος είναι έτοιμος. Τώρα δημιουργούμε και το περιεχόμενό του.

            Η έναρξη της λειτουργίας του Εργαστηρίου Θεατρικής Αγωγής με τον διετή κύκλο επαγγελματικής εκπαίδευσης ηθοποιών όσο και τους κύκλους επιμόρφωσης εμψυχωτών καθώς και με την διαρκή αναβάθμιση μέσω της πειραματικής δουλειάς που κατατίθεται με την ομάδα “Θέατρο στο Καπνομάγαζο”, ολοκληρώνει το τρίπτυχο της παρέμβασής της στο επίπεδο της δημιουργικότητας -“Θέατρο στο Καπνομάγαζο”-, στο επίπεδο της δημιουργίας με την επαγγελματική εκπαίδευση των ηθοποιών -Εργαστήρι Θεατρικής Αγωγής -και στο νευραλγικό πεδίο των παιδαγωγικών-κύκλοι επιμόρφωσης των εμψυχωτών.

            Ο προσανατολισμός του Εργαστηρίου Θεατρικής Αγωγής είναι σαφής: η βελτίωση του μέσου όρου και η δημιουργία του θεατρικού κυττάρου (ensemble), δηλαδή η διαμόρφωση θιασικής αντίληψης. Γιατί τόσο στην κοινωνία όσο και στο θέατρο η στοιχειώδης μονάδα είναι τουλάχιστον το δύο. Σε μια “αποεπαγγελματοποιημένη” ζώνη, όπως αυτή έχει διαμορφωθεί ιστορικά στο χώρο του ελληνικού θεάτρου, αποτελεί την αναγκαία και ικανή συνθήκη στροφής στον επαγγελματισμό με όλο τον σεβασμό στην ετυμολογική καταγωγή του όρου, δηλαδή επαγγέλλομαι : υπόσχομαι, εκτίθεμαι άρα έχω ευθύνη αυτού που δημιουργώ και καταθέτω επί Σκηνής.

            Η κατεύθυνση των θεατρικών σπουδών του εργαστηρίου, δηλαδή η δημιουργία ελλήνων ηθοποιών, τεκμηριώνεται και από το επιτελείο των συνεργατών που το πλαισιώνουν. Το εργαλείο του ηθοποιού είναι το σώμα  και το ηχείο του σώματος η φωνή που αποτελεί και την προνομιακή οδό για την αφύπνιση της κυτταρικής μνήμης, απολύτως απαραίτητου στοιχείου για ένα τομέα της τέχνης όπως αυτός του θεάτρου, όπου αποτελεί τον ιδεώδη αγωγό του ελληνικού λόγου όχι ως στοιχείο μουσειακό αλλά ως διαχρονικός θεματοφύλακας μιας  διαμελισμένης ιστορικά χώρας όπως η Ελλάδα, που μεταξύ της Πόλης-Κράτους του 5ου αιώνα και του νεώτερου ελληνικού κράτους του ‘21, υπέστη ένα βάναυσο γλωσσικό βιασμό που μέχρι και στις μέρες μας αναγνωρίζουμε τα ίχνη του.

            Προσπερνώντας τα “ιστορικά συμπλέγματα επαρχιωτισμού” που μας διακρίνουν ως χώρα, απόηχος μισής περίπου χιλιετίας ραγιαδισμού, προχωρούμε στην αποκατάσταση των δικαιωμάτων και των υποχρεώσεων του Θεάτρου ως ιδεολογικού μηχανισμού ζωντανής διάδοσης μιας γλώσσας, της ελληνικής, που δεν διακρίθηκε μόνο για την συμβολή της στη διαμόρφωση της δυτικής επιστημονικής Σκέψης, αλλά και ως ένα ολοκληρωμένο αισθητικό σύμπαν που αποτελεί και θα αποτελεί το πεδίο έρευνας και θαυμασμού της παγκόσμιας Σκέψης .

            Απαντώντας σ’ ένα από τα πιο επίκαιρα ιστορικά αιτήματα ως χώρα, δηλαδή την συνέχεια της ύπαρξης του ελληνισμού ως έθνος, σε μία εποχή όπου η παγκοσμιοποίηση διαμορφώνεται μέσα από τις αιματηρές συγκρούσεις των λαών που βρέθηκαν χωρίς σύνορα, έρμαια του πολιτικού σχεδιασμού της εκάστοτε αναμόρφωσης του παγκόσμιου Χάρτη. Η δημιουργία ελλήνων ηθοποιών με κοσμοπολίτικη συνείδηση αποτελεί την ιστορική προϋπόθεση της συνέχειας ύπαρξης αυτού του ίδιου του Ελληνισμού.

Ισαβέλλα Μαρτζοπούλου

Σεπτέμβριος 1999