Παραγωγές :
«Περί Συμποσιασμού» – Ομάδα – Δημοσιεύματα
– Επικοινωνία
|
Περί Συμποσιασμού Σύνθεση κειμένων από Καμύ, Σάρτρ, Φουκώ, Μπέκετ, Βιτγκενστάϊν, Ζήση
Κοτιώνη, Τάκη Σιμώτα και Δημήτρη Δημητριάδη. Συντελεστές Παραγωγής Δραματουργία – σκηνοθετική
διδασκαλία: Ισαβέλλα
Μαρτζοπούλου Διαμόρφωση σκηνικού χώρου και
ενδυματολογική επιμέλεια: Γιώργιος Βαφιάς Σκηνοθεσία video: Άκης
Κερσανίδης – Χρύσα Τσελέπη. Συμμετέχουν οι μουσικοί: Κώστας Βόμβολος, Γιώργος
Παπαγεωργίου και ο κόντρα τενόρος Ζεάντο Κάρντι. Τραγούδι: Αλίκη
Καραλή – Μαρτζοπούλου. Τους ρόλους
ερμηνεύουν οι: Μαριλού Βόμβολου,
Αλίκη Καραλή, Γιώργος Κυριακίδης, Στέργιος Μπαρές, Θάνος Σιαπέρας, Μαρία
Τσιτρούδη. Στο ρόλο της
οικοδέσποινας, η Αμαλία Βραντζή Δραματολογική συμβολή: Λούντβικ Φλάσεν. Παραστάσεις q
Δρώμενο στην πλατεία Ναυαρίνου στις 8.00 μ.μ, έναρξη
της παράστασης στις 9.30 μ.μ στην Αποθήκη Γ στο Λιμάνι, Πέμπτη και Παρασκευή
στις 20 και 21 Σεπτεμβρίου 2007 q
«Δέκα και μισή στο Τζίντερ Όιλ», την Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2007, στις 10.30
μ.μ, στο Τζίντζερ Όιλ, Π.Π. Γερμανού 23, τηλ. 2310 265038 |
Με
όχημα τις «ετεροτοπίες» του Μ. Φουκώ και με αφετηρία την πλατεία Ναυαρίνου
χαράξαμε μια φιλοσοφική διαδρομή με άξονα τον θεσμό του συμποσιασμού από την
αρχαία Ελλάδα και τα θερινά ανάκτορα του Γαλέριου μέχρι τις σημερινές
συμποσιακές δομές στην σύγχρονη εκδοχή της πλατείας με τα καφενεία και τις
ταβέρνες σαν υποδοχείς της έμπνευσης και του λόγου που αρθρώνεται κοινωνικά
με την ευφορία που προκαλεί η οινοποσία. Συνθέσαμε
μια φιλοσοφική ατζέντα που κινείται από τον Χαίλντερλιν και δια μέσου των
Καμύ, Σάρτρ, Φουκώ, Μπέκετ και Βιτγκενστάϊν καταλήγει στους Ζήση Κοτιώνη,
Τάκη Σιμώτα και Δημήτρη Δημητριάδη. Δρώμενο
στην πλατεία Ναυαρίνου στις 8.00 μ.μ, έναρξη της παράστασης στις 9.30 μ.μ
στην Αποθήκη Γ στο Λιμάνι, Πέμπτη και Παρασκευή στις 6 και 7 Σεπτεμβρίου
2007. Χορηγός:
Α. ΜΠΑΜΠΑΤΖΙΜ Ο.Ε. «…Μακάρια Ελλάδα! Κατοικία εσύ των Ουρανίων όλων, Είναι λοιπόν αλήθεια, ό,τι παλιά στα νιάτα μας ακούσαμε; Αίθουσα εορταστική! Το δάπεδο είναι θάλασσα! Και τα βουνά τραπέζια, Αληθινά χάριν παράδοσης μοναδικής από παλιά κτισμένα! » ΑΡΤΟΣ ΚΑΙ ΟΙΝΟΣ ΦΡΗΝΤΡΙΧ ΧΑΙΛΝΤΕΡΛΙΝ « (….) Γι’ αυτό και ήταν βέβαιο πώς την φορά αυτή θα ήταν πολύ
διαρκέστερη η κατοχή απ’ την αντίσταση που είχε αρχίσει προ αμνημονεύτων
χρόνων και είχε θρέψει θρύλους, παραμύθια, τραγούδια, έπη, μυθιστορήματα,
χορούς, θεατρικές τριλογίες και τετραλογίες, επιθεωρήσεις, επιστημονικές
μελέτες, ταινίες και όπερες, που υμνούσαν ήρωες και μεγάλες, αξεπέραστες
νίκες. Τώρα όλ’ αυτά τα ρουφούσε για πάντα μια μαύρη λάσπη. (….)
Ξανασχεδιάστηκε η ρυμοτομία των πόλεων, που γκρεμίστηκαν συθέμελα και
ξαναχτίστηκαν απ’ την αρχή. Η εκμετάλλευση του υπεδάφους πέρασε σε άλλα
χέρια. (….) Το όνομα της χώρας άλλαξε. Το νέο δεν θύμιζε σε τίποτα το παλιό.» Η κατοχή κράτησε πράγματι πολλούς αιώνες. ΠΕΘΑΙΝΩ ΣΑΝ ΧΩΡΑ ΔΗΜΉΤΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ « Πρόσωπο Α: Η πόλη που επάνω της πατάμε μεγάλωσε πολύ γρήγορα. Στο
πέρασμα μιας γενιάς ο πληθυσμός της δεκαπλασιάστηκε, και ο όγκος των κτιρίων
της αλλά και η κάλυψη της γης πολλαπλασιάστηκε σε έκταση. Τίποτε και ποτέ δεν
ξαναθυμίζει το έδαφος που προϋπήρξε της πόλης σε όλη την έκταση του
λεκανοπεδίου αλλά και της αττικής χερσονήσου. Εννοώ το έδαφος έτσι όπως
πατώντας το μπορούσαν να βλέπουν γύρω του για αιώνες οι αρχαίοι κάτοικοι
αυτού του τόπου. Εντούτοις, όσο αρχαίοι και αν μας φαίνονται οι κάτοικοι της
Αττικής, εν τέλει είναι και αυτοί, αν τους συγκρίνουμε με την ηλικία των
εδαφών που βλέπουμε γύρω μας, πολύ νέοι, πολύ πρόσφατοι, κι όσο κι αν μας
είναι άγνωστοι, είναι πολύ κοντινοί. Λέω τη λέξη «μόλις χθες» και στρέφω το
βλέμμα μου προς την Ακρόπολη που ξεχωρίζει σε μερικές γωνίες, έτσι όπως είμαι
βυθισμένος στη μέση της πόλης. Και μετά λέω τη λέξη «μόλις χθες» καθώς
σκέφτομαι τα πεζοδρόμια και τις μεσοτοιχίες στο διάβα του βαδίσματός μου. Αν
και η πόλη ετούτη στην πιο μεγάλη έκταση είναι το δαιμονιώδες έργο μιας, άντε
δύο το πολύ γενεών, είναι τόσο αδιασάλευτη και θεμελιωμένη στο έδαφος
σταθερά, όσο αδιασάλευτα παραμένουν τα ερείπια των αρχαίων γενεών. Σκέφτομαι
τη λέξη λάθος και τη λέξη πόλη. Σκέφτομαι: κατά λάθος πόλη. (…..) Πρόσωπο Β: Μεταβολισμός. Πρόσωπο Α: Ναι, μεταβολιστική ψυχολογία. (…..) Πρόσωπο Α: Όλα είναι πολιτισμός, σχέσεις πολιτιστικές, μεταβολισμός…
» ΓΕΙΩΣΕΙΣ ΕΠΑΝΩ ΣΤΟ ΧΑΡΤΗ ΤΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ ΖΗΣΗΣ ΚΟΤΙΩΝΗΣ «Το ότι ζούμε στα ίδια χώματα δε σημαίνει τίποτα. Στην πραγματικότητα
φιλοξενούμαστε. Εκείνοι, οι Έλληνες μας φιλοξενούν. Το ότι στα θεμέλια των σπιτιών μας υπάρχουν θαμμένα τα σπίτια αρχαίων
τραγικών δε σημαίνει τίποτε. Δεν αρκεί αυτό για να μας κάνει τραγικούς ή
συγγενείς και συνεχιστές των τραγικών. Η τραγικότητα είναι υπόθεση άλλων
θεμελίων που δεν τα υποψιάζονται όσοι έχουν τάξει τη ζωή τους και το έργο
τους στη θλιβερή κολακεία ενός δήθεν λαϊκού αισθήματος το οποίο οι ίδιοι
καρπώνονται με ανεξάντλητη απληστία και εγωπαθή μονομανία. Το ότι βλέπουμε από το μπαλκόνι μας την Ακρόπολη δε σημαίνει τίποτε.
Η θέα δε συνιστά εγγύηση ταυτότητας. Το τοπίο δεν αποτελεί τεκμήριο
συνέχειας. Δε της εισάγει στο πνεύμα που γέννησε τη μυθοποίηση του τοπίου. Τη
μελοποίηση της γεωγραφίας από φύση σε ποίηση. Το ότι μιλούμε την ίδια γλώσσα της δε σημαίνει τίποτε. Τη γλώσσα
πρέπει να τη σκέφτεται κανείς για να τη μιλήσει. Πρώτα σκέφτομαι τη γλώσσα
και μετά τη μιλώ. Ποιος σκέφτεται τη γλώσσα εδώ; Ποιος κάτοικος της
γεωγραφικής περιοχής μιλά τη γλώσσα επειδή πρώτα τη σκέφτεται;» ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΗΜΉΤΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ |
